زندگینامه شهید رضا دستواره
در سال ۱۳۳۸ ه ش در خانواده ای مذهبی و مستضعف در جنوب « تهران» به دنیا آمد و دوران تحصیل دبستان را در مدرسه ای بنام باغ آذری گذراند. سپس تا مقطع دیپلم، تحصیلات خود را با نمرات عالی به پایان رساند. ایشان در تمام طول دوران تحصیل از هوش و حافظه ای قوی برخوردار بود.
گرایش دینی و علایق مذهبی از همان کودکی در حرکات و سکنات شهید دستواره به وضوح نمایان بود و هر روز افزایش می یافت. او به تلاوت قرآن و شرکت در مسابقات قرائت قرآن علاقه وافری داشت. زمانی که خود هنوز به سن تکلیف نرسیده بود اعضای خانواده را به انجام تکالیف الهی و رعایت اخلاق اسلامی توصیه می کرد و همسایگان، او را به عنوان روحانی خانواده اش می شناختند.
با اوج گیری انقلاب اسلامی، همراه با سیل خروشان امت مسلمان در تظاهرات و فعالیتهای مردمی شرکت فعال داشت و در این زمینه چند بار توسط عوامل رژیم منحوس پهلوی دستگیر شد.
سال ۱۳۵۷ زمانی که در سال آخر دبیرستان درس می خواند نه تنها خود فعالانه در تظاهرات و اعتراضات عمومی علیه طاغوت شرکت می کرد، بلکه دوستان همکلاسی و برادران کوچکترش را نیز به این امر ترغیب و تشویق می نمود.
زمانی که یکی از برادرانش گفته بود شاه توپ و تانک دارد و پیروزی بر او مشکل است اظهار داشته بود که: «ما خدا را داریم.»
به واسطه حضور فعال و مستمری که در صحنه های مختلف داشت توسط عوامل رژیم شناسایی و در روز ۱۴ آبان سال ۱۳۵۷ در دانشگاه تهران دستگیر و روانه زندان گردید، اما پس از مدتی از زندان آزاد شد. به هنگام ورود حضرت امام خمینی(ره) فعالانه در مراسم استقبال از حضرت امام(ره) شرکت کرد و مسئولیت امنیت قسمتی از میدان آزادی را به عهده گرفت.
پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی جهت پاسداری از دست آوردهای انقلاب به جمع پاسداران کمیته انقلاب اسلامی پیوست و طی چهار ماه خدمت خود در این نهاد انقلابی، زحمات زیادی را در جهت انجام ماموریتهای مختلف و تثبیت حاکمیت انقلاب اسلامی تحمل نمود. سپس به خیل سپاهیان پاسدار پیوست و بلافاصله داوطلبانه طی ماموریتی عازم کردستان شد.
او همراه فرماندهان عزیزی چون شهید چراغی و حاج احمد متوسلیان، زحمات زیادی را در مقابله با ضدانقلاب به جان خرید. بعد از آزادسازی شهر مریوان در معیت برادر متوسلیان و سایر برادران رزمنده وارد شهر مریوان شد. از آنجا که این شهر جنگ زده پس از آزادی با مشکلات متعددی مواجه بود و سازمانها و موسسات دولتی تعطیل شده بودند، به دستور برادر متوسلیان، برادر پاسدار در مراکز و ادارات مختلف از جمله شهرداری،رادیو و تلویزیون مشغول خدمت شدند. شهید دستواره نیز ماموریت یافت تا کالاهای ضروری مردم را تهیه کرده و در اختیار آنان قرار دهد. او به نحو احسن این ماموریت را انجام داد و در روزهای عملیات نیز مانند سایر برادران، سلاح به دست در قله های مریوان با ضدانقلاب و با دشمن بعثی جنگید. ایشان مدتی نیز فرماندهی پاسگاه شهدا، در محور مریوان را به عهده داشت.
هنگامی که سردار متوسلیان ماموریت یافت تیپ محمدرسول الله(ص) را تشکیل دهد، او همراه سایر برادران به سمت جبهه های جنوب عزیمت کرد و در آنجا به علت مهارت در جذب نیرو مامور تشکیل واحد پرسنلی تیپ گردید.
ایشان با میل باطنی که به گردانها رزمی داشت، روحیه اطاعت پذیری اش باعث شد تا بدون هیچگونه ابهامی مسئولیت محوله را قبول کند، اما از فرماندهان تقاضا کرد که مجاز به شرکت در عملیات باشد. بنابراین در روزهای عملیات، سلاح به دست در کنار فرماندهان گردان وارد عمل می شد.
شهید دستواره به همراه سرداران لشکر محمدرسول الله(ص) برای یاری رساندن به مردم مسلمان و ستمدیده لبنان و شرکت در نبردهای پرحاسه رمضان و مسلم بن عقیل به فرماندهی تیپ سوم ابوذر منصوب گردید و تا زمان عملیات خیبر در همین مسئولیت به خدمت صادقانه مشغول بود.
در عملیات خیبر بعد از شهادت فرمانده دلاور لشکر محمدرسول الله(ص) – «شهید حاج همت» و واگذاری فرماندهی به «شهید کریمی» – سید به عنوان قائم مقام لشکر ۲۷ حضرت رسول(ص) منصوب گردید. پس از شهادت برادر کریمی در عملیات بدر، به عنوان سرپرست لشکر در خدمت رزمندگان اسلام علیه کفار جنگید و در نهایت با انتصاب فرماندهی جدید لشکر، ایشان همچنان به عنوان قائم مقام لشکر، در خدمت جنگ و دفاع مقدس انجام می کرد.
مناطق اشغالی کردستان و صحنه های مختلف جبهه های جنوب کشور بویژه عملیات والفجر۸ و جاده ام القصر (در فاو) شاهد دلاوریهای عاشقانه و جانفشانیهای این شهید عزیز است.
از خصوصیات بارز شهید، خوشرویی، جذابیت، صفای باطن، اخلاص و توکل به خدا بود. به گفته همرزمانش، جایی که او بود غم و اندوه بیرون می رفت. او در روحیه دادن به رزمندگان نقش به سزایی داشت. از شجاعت بالایی برخوردار بود. تجزیه و تحلیل حساب شده مسائل جنگ و قدرت تصمیم گیری سریع، یکی از ویژگیهایی بود که در مشکلات، سید را یاری می کرد. با آنکه از نظر جسمی بدنی نحیف و لاغر داشت، خستگی ناپذیری و اعتماد به نفس او زبانزد خاص و عام بود.
او در اکثر نبردها بجز مواقعی که مجروح شده بود، حضور داشت و در شبهای عملیات تا صبح در خط اول درگیری با دشمن و در کنار رزمندگان از نزدیک به هدایت عملیات می پرداخت.
آن بزرگوار تا هنگام شهادت ۱۱ بار مجروح شد ولی هرگز از پای ننشست و با شجاعت کم نظیر تا نثار جان عزیزش به دفاع از اسلام و آرمانهای متعالی حضرت امام خمینی(ره) و حفظ کیان جمهوری اسلامی ادامه داد.
در عملیات کربلای ۱ – که برادرش حسین در خط پدافندی شهید شد – جهت شرکت در مراسم تشییع و تدفین او به تهران رفت. ولی بیش از سه روز در تهران نماند و به منطقه بازگشت. وقتی به وی گفته می شود که خوب بود لااقل تا شب هفت برادرت می ماندی و بعد بر می گشتی، در جواب می گوید به آنها گفته ام کنار قبر حسین قبری را برای من خالی نگهدارید.
بیش از ۱۰ روز از شهادت برادرش نگذشته بود که در عملیات کربلای ۱، «روز آزادسازی شهر مهران» از چنگال دشمن بعثی، روح بزرگش از کالبدش رها شد و مظلومانه به شهادت رسید و در جرگه شهیدان کربلا راه یافت و بر سریر «عند ربهم» جلوس نمود.
دربخشی از وصیتنامه اش می خوانیم:
من نتوانستم آنطوری که می خواستم به اسلام خدمت کنم، شما از امام پیروی کنید و به نظام مقدس جمهوری اسلامی خدمت نمایید.
هر وقت در طول زندگی با حاج رضا اختلاف سلیقه‌ای پیدا می‌کردیم، با تداعی آن جمله حضرت امام (ره) همه مسائل حل می‌شد.
عذرا رستمیان، تنها عروس خانواده شهیدان دستواره، از جمله همسران شهدایی است که همیشه آرمان‌هایش را فریاد می‌زند و بارها شده که وصیتنامه شهید «سیدمحمدرضا دستواره» را که یکی دو ساعت قبل از شهادتش نوشته شده را در گوش جوانان و هم سن و سالان همسر شهیدش زمزمه کرده است.
شرط ازدواج وی هم برای نسل امروز آموزنده است؛ شرط نخست رستمیان این بوده است که همسرش به جبهه برود و دیگر اینکه از خانواده سادات باشد.
در بیست‌و ششمین سالگرد شهادت سردار بلندآوازه سپاه اسلام، شهید «سید محمدرضا دستواره» قائم مقام لشکر 27 محمدرسول‌الله(ص) با همسر این شهید به گفت‌وگو نشسته‌ایم.
* من سیدمحمدرضا دستواره هستم
بنده متولد سال 1342 هستم و در یک خانواده مذهبی بزرگ شدم. در 9 سالگی، علاوه بر روخوانی کل قرآن کریم، احکام بانوان را یاد گرفتم. سال 61 در امور تربیتی شهرری مشغول به کار بودم که به واسطه یکی از دوستان با «حاج رضا» آشنا شدم. در واقع دی ماه 61 وی به همراه شهید «رضا چراغی» به منزل ما آمدند و صحبت‌هایی صورت گرفت.
حاج رضا در ابتدا گفت که دائماً در جبهه است و کمی هم درباره مجروحیت شدیدی که در پای چپ داشت، صحبت کرد. بعد از این صحبت‌ها خودش را معرفی کرد که من «سیدمحمدرضا دستواره» هستم. تازه آن موقع فهمیدم که او سادات است و از این موضوع بسیار خوشحال شدم. بعد از آشنایی اولیه خانواده‌ها، مراسم ساده نامزدی برگزار شد و حاج رضا یک روز بعد به جبهه رفت.
* سفارش امام برای تداوم زندگی‌مان؛ «باهم خوب باشید»
در جریان عملیات «والفجر مقدماتی» بود و لشکر 27 محمدرسول الله(ص) نقش بسزایی در این عملیات داشت. حاج رضا از دی ماه تا عید به تهران نیامد. بعد از عملیات، فرصت کوتاهی برایش پیش آمده بود و که در این فرصت نامه 27 صفحه‌ای را برایم نوشت. حاج رضا دست به قلمش هم خیلی خوب بود.
بعد از آن، کادر لشکر 27 برای سازماندهی بیشتر به تهران آمد که سه روز قبل از عید نوروز، حاج رضا هم با آنها آمد. برای برگزاری مراسم عقد وقت گرفتیم تا به محضر امام خمینی (ره) برویم. بعد از جاری شدن خطبه عقد با مهریه 14 سکه به نیت چهارده معصوم، حضرت امام(ره) با لحن خاصی فرمودند: «با هم خوب باشید». این سفارش ایشان در تمام لحظات زندگی با ما بود. بنا به شرایط اگر زمانی بین ما اختلاف سلیقه‌ای ایجاد می‌شد، جمله حضرت امام (ره) را تکرار می‌کردیم که «باهم خوب باشید».
* یک ماه بعد از ازدواج‌مان به منطقه جنگی رفتیم
پنجم اردیبهشت سال 1362 آغاز زندگی مشترکمان بود. یک ماه بعد از آن، قرار شد حاج رضا به منطقه اعزام شود. من هم یک چمدان کوچک بستم و با یکی از قطارهایی که به سمت اندیمشک می‌رفت، به سمت جنوب حرکت کردیم. قطارهای آن زمان نیمکت‌های چوبی داشت؛ همسر شهید «حسین ممقانی» هم در کوپه ما بود؛ او فرزند اولش را باردار بود و به خاطر تکان‌های شدید قطار حالش هم اصلاً خوب نبود.
اولین سفر مشترکمان به اندیمشک بود و بعد از آن هر جایی که حاج رضا می‌رفت، به همراهش می‌رفتم؛ کرمانشاه، پاوه، اسلام‌آباد غرب و اهواز، نقاطی بود که با حاج رضا بودم. البته ما در شهرهای پشت جبهه زندگی می‌کردیم و تعداد زیادی از همسران نیروهای خط مقدم در آن شهرک‌ها از جمله محل‌های مسکونی بیمارستان شهید کلانتری مستقر بودند.
در آنجا شرایط همه ما مثل هم بود. با شنیدن مارش هر عملیاتی لحظه به لحظه منتظر خبری از عزیزان‌مان بودیم. شرایط سختی بود و همه ما مضطرب بودیم تا مطمئن شویم عملیات به خیر و خوشی تمام شده است. در هر عملیاتی معمولاً چند نفر از جمع ما، بعد از به شهادت رسیدن همسرش، باید اسباب و اثاثیه‌شان را جمع می‌کردند و به شهرهای خود باز می‌گشتند.
حاج رضا قبل از ازدواج، از پای چپ‌به شدت مجروح شده بود و این جراحت خیلی اذیتش می‌کرد به طوری که یکی از رگ‌های پشت پای او از بین رفته بود؛ جراحی‌های سختی روی پایش انجام شده و چند ماه در بیمارستان بستری شده بود. در اثر همین مجروحیت، پزشکان گفته بودند که احتمال پدر شدنش ضعیف است و حاجی از این موضوع خیلی ناراحت بود. یک سال بعد وقتی جواب تست بارداری را گرفتم، خواهر حاجی که از جریان مطلع بود برای اینکه قدری سر به سر حاجی بگذارد، گفت: «سید رضا، جواب آزمایش منفی بود» که رنگ از چهره حاجی پرید. خواهر همسرم زود گفت «ناراحت نباش، خانمت بارداره».
قبل از اینکه فرزند اول‌مان به دنیا بیاید، حاج رضا می‌گفت: «خواب دیدم و می‌دانم، بچه‌مان پسر است» به او گفتم «نکند شما پسر دوست هستید؟» جواب می‌داند «نه، خدا می‌داند، هر چه از جانب خداوند باشد ممنون هستم اما مطمئنم فرزندمان پسر است». حاج رضا حتی اسم «محمدمهدی» را برای پسرمان انتخاب کرده بود و در نامه‌های قبل از به دنیا آمدن پسرم، وقتی می‌خواست حال مرا بپرسد، می‌نوشت «به آقا سید مهدی گل سلام برسون». سید مهدی هم در 21 فروردین 1363 به دنیا آمد و زمانی که 2 سال و 3 ماهه بود، پدرش شهید شد.
* مگر بسیجی‌ها سوار ماشین کولردار می‌شوند که من سوار شوم؟!
در جبهه لنکروز کولردار، در اختیار حاج رضا گذاشته بودند اما او هیچ وقت از آن استفاده نکرد. می‌گفت «وقتی که بسیجی در گرما در این ماشین‌های بدون کولر رفت و آمد می‌کند، من هم باید مثل آنها باشم».
* قبر کنار سیدحسین را نگه دارید
29 خرداد سال 65، سیدحسین برادر کوچکتر حاج رضا، در مهران به شهادت رسید. حاجی، برادرش را به خاک سپرد و گفت «قبر کنار سیدحسین را نگه دارید، صاحبش همین روزها می‌رسد». به خاطر عملیات در جنوب فقط یک روز در تهران بودیم و بعد از برگزاری مراسم ختم سیدحسین، بلافاصله به اندیمشک برگشتیم.
*فکر نمی‌کردم حاجی به این زودی‌ها شهید شود
در آنجا بودم که حاج رضا برای آزادسازی مهران رفت. یازدهم تیرماه خبر شهادت شهید «حسین ممقانی» را دادند و خانم ممقانی با حزن و اندوه زیادی از ما جدا شد. شهید ممقانی از دوستان صمیمی حاج رضا بود که از جنگ کردستان با هم بودند.
سه روز بعد از این قضیه آقای شیبانی آمد و به من گفت «حاجی مجروح شده». من او را قسم دادم که راست بگوید و گفتم «من حاجی را در تهران می‌بینم». او ادامه داد «بله شما حاجی را در تهران می‌بینید». با توجه به اینکه تازه یک شهید داده بودیم اصلاً فکرش را نمی‌کردم حالا حالاها نوبت سیدرضا رسیده باشد.
وسایلی از جمله ضبط صوت، نوارها و کتاب‌هایی را که حاجی دوست داشت، با فلاکس چای و سایر وسایلی که برای بیمارستان لازم بود، از اندیمشک برداشتم و به همراه خواهرم و یکی از دوستان‌مان با ماشین یک خودرو شخصی به تهران آمدیم. وسط‌های راه، با توجه به عکس‌‌العمل اطرافیان، دوستم شک کرده بود که ممکن است حاج رضا شهید شده باشد اما بروز نمی‌داد. وقتی به تهران رسیدیم، به منزل پدرم رفتم تا کمی رفع خستگی کنم و بعد به بیمارستان بروم تا حاجی را ببینم. حتی نمی‌دانستم حاج رضا در کدام بیمارستان بستری است. با توجه به علاقه شدیدی که به حاجی داشتم، تعلل اطرافیان برای رساندنم به بیمارستان مرا خیلی اذیت می‌کرد.
توی همین فکرها بودم که یکدفعه خواهر بزرگتر حاج رضا آمد و بدون اینکه متوجه من باشد، گفت «به ما خبر دادند حاج رضا شهید شده» که من از هوش رفتم. پیکر حاج رضا را به بیمارستان نجمیه برده بودند. ترکش به ناحیه قفسه سینه‌اش اصابت کرده بود. وقتی او را دیدم انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است. صورتش را با گلاب شسته بودند.
* تعیین محل دفن شهید حاج رضا دستواره
بعد از شهادت حاج رضا، برای محل خاکسپاری، دوستانش گفتند که «حاج رضا در کنار برادرش دفن شود». آن زمان در قطعه 26 جایی را برای تدفین فرماندهان در نظر گرفته بودند. برای تعیین محل تدفین، پدر حاج رضا به من گفت «اختیار با شماست؛ اگر دوست دارید که حاج رضا در کنار فرماندهان و دوستانش دفن شود، آنجا را تعیین کنید؛ اگر هم دوست دارید پیش برادرش باشد، باز هم اختیار با شماست».
من دوست داشتم که حاج رضا پیش دوستانش دفن شود اما از طرف دیگر نمی‌خواستم پدر شوهر و مادرشوهرم برای رفتن سر مزار فرزندانشان اذیت شوند لذا گفتم «حاج رضا خودش دوست داشت کنار برادرش دفن شود و فکر می‌کنم اینطوری بهتر است» بنابراین حاج رضا کنار برادرش سیدحسین دفن شد.
سیدمحمد برادر دیگر حاج رضا بود که او هم در دی ماه سال 65 در شلمچه به شهادت رسید و پیکرش مفقود شد؛ بعد از 12 سال پیکر سیدمحمد را هم آورند و این برادر حاج رضا هم بین مزار سیدحسین و حاج رضا به خاک سپرده شد.
* گنبد سبزی که بالای مزار شهیدان دستواره می‌درخشد
نمی‌دانم راز گنبد سبز بالای مزار شهیدان دستواره که به دست پدر شهیدان نصب شده است، چیست؛ یادم هست یک روز که به منزل پدر حاج رضا رفتم بودم، این گنبد را در حیاط دیدم و از حاج آقا پرسیدم « جریان این گنبد سبز چیست؟» حاجی هم گفت که آن را برای بالای سر مزار بچه‌ها درست کرده است و من دیگر علتش را نپرسیدم. بعد از نصب این گنبد خیلی راحت می‌توانستیم مزار شهدا را پیدا کنیم. از دیدن این گنبد سبز از دور مثل یافتن نشانه‌ای از حاجی بود.
* تنها وصیت شهید دستواره در لحظات قبل از شهادتش
شهید دستواره در طول سال‌هایی که در جنگ بود، نامه‌های متعددی برای من نوشت اما هیچ وقت اقدام به نوشتن وصیتنامه نکرد. شب جمعه و یکی دوساعت قبل از شهادتش، زمان کوتاهی به سنگر می‌رود تا استراحت کند و در همین فاصله 5 ـ 6 خط وصیتنامه می‌نویسد که به «تبعیت و پشتیبانی از ولایت فقیه» تأکید داشت. حاج رضا اصلاً اهل شعار نبود و حقیقتاً تابع ولایت بود.
بسم الله الرحمن الرحیم
اعوذ و بالله من الشیطان الرجیم
حمد و شکر و ثنا و سپاس برای خداوند قادر متعال و درود و رحمت بی‌پایان برای پیامبر گرامی اسلام و ائمه اطهار سلام‌الله‌علیهم‌اجمعین و نیز درود و سلام به پیشگاه امام بزرگوار امت این امید همه امیدواران و مستضعفان و همچنین درود به پیشگاه امت خدا‌جو و حق‌طلب و کفر‌ستیز این امام عزیز، خاصه رزمندگان مخلص جبهه‌های نبرد حق بر علیه باطل و نور بر علیه ظلمت. ننگ و نفرین و خواری ابدی برای دشمنان دون‌صفت و اهریمنی‌منش که ظالمانه با این اسلام و انقلاب و رهبر و امت در قعر شقاوت در ستیز است. حرف چندانی ندارم فقط پیروی از امام امت که پیروی از ائمه و پیامبر و خداست را سرلوحه همه امور قرار دهید و محکم و مستحکم بر پشت سر او لحظه‌ای دست از مبارزه و استقامت برندارید. من که در این عمر خود نتوانستم بهره‌ای از این اقیانوس بیکران الهی یعنی جهاد فی‌سبیل‌الله ببرم، ولی همواره سعی داشتم با چاکری مجاهدان مخلص خود را خاک پای آنها سازم. پدر و مادر پر قدرت و طاقتم مرا حلال کنید. همسرم مرا حلال نما و در تربیت اسلامی فرزندم شدیدا کوشا باش و از همه خواهران و برادران تنی و دینی برایم طلب حلالیت نما. پدرزن و مادرزن مهربانم نیز مرا حلال کنید .از مال دنیا و محمد الله چیزی ندارم ولی هر چه همت از آن همسرم و قیومیت زندگیم با او. همسرم خودت میدانی فقط 15000 تومان خرد خرد برایم رد مظلمه بده.
از همه التماس دعا
خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار
سید محمد رضا دستواره
منبع مشرق نيوز
